Bugün ilk defa yataktan kalkarken gerçekten canım acımadı. Bedenim hâlâ yorgun ama başım daha net. Ares yastığımın yanında, gözleri açık ama bakmıyor. Sadece orada. Varlığını hatırlatıyor. Dizimde hâlâ morluklar, göğsümde sanki bir ağırlık. Kaza üzerinden tam yedi gün geçmiş ama o anın sesi hâlâ kulağımda. Fren sesi. Sonra Ares’in patisi. İşte hayatımın en net iki […]

Günlerden pazartesi. Ama bizim için haftanın gününün bir önemi yok. Takvim yalnızca soba borusuna sıkıştırılmış bir kağıt parçası. Bugün Ares’le evin içinde fazla sessiziz. Sobanın içindeki köz sönmüş, ben sanki birkaç gündür hiç kalkmamışım gibi. Belki gerçekten kalkmadım. Üzerimdeki içlik birkaç gündür aynı. Ares bana kızıyor gibi davranıyor ama bakışları yine yumuşak. Mama kabını yarıladıktan […]

Bugün mutfakta bir şey kırılmadı. Ares sabah sinirlenmedi, mama kabını tekmelemedi. Hava biraz daha yumuşak. Sobayı yakmadım. Bu havalarda içindeki soğuk daha çok belli olurmuş. Beden değil, ruh üşür. Ares’in patileri bile daha sessiz. Sanki o da bugün biraz insana benziyor. Saat üç sularında Bekir Abi kapıya geldi. Elinde bir kâğıt:“Meyhane açıldı. Davetiyen bu.”Altına eklemiş:“Yalnız […]

Sabah değil. Öğle değil. Zaman diye bir şeyin anlamı kalmadığı saatlerden biri. Ares sessiz. Mama kabına bile mırıldanmadan yanaştı, birkaç lokma aldı ve pencereye döndü. Camı açtım. Rüzgâr var. Temiz değil ama serin. Şehir her zaman kirli bir nefesle esiyor zaten. Bugün evin içinde duramadım. Sanki Ayla’nın fotoğrafı duvarda yokmuş gibi hissetmek istedim. O yüzden […]

Bugün erkenden kalktım. Yani sabah on bir gibi. Ares baş ucumda sabırla bekliyordu. Sanki uyanmamı istemiyor da, bekleyip sabrıma oynuyor gibiydi. Sonunda göz göze geldik. Kazanan o oldu. Kalktım. İçlik üstümde, pantolonum yamuk, saçlarım dağınık. Kendimi banyoda yıkamadım ama musluğu açıp suya baktım. Bazen bu da yeterli oluyor. Ares camın kenarına atladı. Sokakta bir hareket […]

Sabah uyanmadım, sabah beni uyandırdı. Ares, burnunu çeneme bastırarak açık açık “kalk” dedi. Gece bir hayli yazmışım. Defterin sayfaları buruşmuş, bazı yerlerde rakı dökülmüş. En son ne yazdığımı hatırlamıyorum ama satırın ortasında “ke” ile bitmiş bir kelime var. Belki “keşke”, belki de sadece Ares’in patisi kaymış. Mutfağa gittim. Ekmek bayat, peynirin kenarı sararmış. Ama biz […]

Bugün biraz geç açtım gözlerimi. Evin içi sessizdi, dışarısı da. Sobanın başı soğumuş, bardakların içi kurumuştu. Ares yoktu yatağımda. Genelde göğsüme uzanır, hafif hafif nefesini hissederim ama bu sabah yastığın köşesi boştu. İlk düşündüğüm şey şuydu: “Gitti mi?”Ama hayır, Ares bir yere gitmez. Giderse bile geri döner. Çünkü bu ev onun da evi. Benim kadar […]

Bugün Ares erkenden uyandırdı beni. Normalde sabahları koluma kıvrılıp uyur, hatta horladığı olur. Ama bu sabah sabırsızdı. Camın önüne atladı, perdeleri pençesiyle çekiştirdi. Gözlerimi açtım, “dışarı çıkmamız lazım” der gibiydi. O bakışı tanırım. O bakışın sonunda ya saksı devrilir, ya komşunun balkonu işgal edilir. Üç saniye sonra ayağa kalkmıştım. İçliğim hâlâ üzerimdeydi ama çorap giymeye […]

Bugün de sabah olmadı. Olmuyor artık. Sabah dediğin, çalışanın, işe gidenin, evde çocuk sesine uyananın kavramı. Benim sabahım, rüyamın bitip Ares’in kafama atladığı an. Gözümü açar açmaz Ares’in bıyıkları burnuma değdi. Gözlük takmadığım zamanlarda o bıyıkları alarm gibi kullanıyorum. Kalktım, doğrusu kalkar gibi yaptım. Bir bacağımla yorganı ittim, diğerini bulamadım. Ares çoktan mutfağa gitmişti. Mama […]

Sabah dediğime bakma, saat öğleni geçmiş. Ama perdeyi aralayınca içeriye dolan loş güneş ışığı, başka bir günden kalmış gibi. Sigara külüyle dolu küllüğün dibine gömülmüş bir kibrit çöpü, geceyi hatırlatıyor. Üzerimde babadan kalma yırtık bir içlik, ayağımda biri gri biri siyah olan terlikler. Ve yanımda, yatağın en kenarına yayılmış Ares. Ares, kötü kedi olarak bilinir […]