Sabah uyanmadım, sabah beni uyandırdı. Ares, burnunu çeneme bastırarak açık açık “kalk” dedi. Gece bir hayli yazmışım. Defterin sayfaları buruşmuş, bazı yerlerde rakı dökülmüş. En son ne yazdığımı hatırlamıyorum ama satırın ortasında “ke” ile bitmiş bir kelime var. Belki “keşke”, belki de sadece Ares’in patisi kaymış. Mutfağa gittim. Ekmek bayat, peynirin kenarı sararmış. Ama biz […]

Bugün biraz geç açtım gözlerimi. Evin içi sessizdi, dışarısı da. Sobanın başı soğumuş, bardakların içi kurumuştu. Ares yoktu yatağımda. Genelde göğsüme uzanır, hafif hafif nefesini hissederim ama bu sabah yastığın köşesi boştu. İlk düşündüğüm şey şuydu: “Gitti mi?”Ama hayır, Ares bir yere gitmez. Giderse bile geri döner. Çünkü bu ev onun da evi. Benim kadar […]

Bugün Ares erkenden uyandırdı beni. Normalde sabahları koluma kıvrılıp uyur, hatta horladığı olur. Ama bu sabah sabırsızdı. Camın önüne atladı, perdeleri pençesiyle çekiştirdi. Gözlerimi açtım, “dışarı çıkmamız lazım” der gibiydi. O bakışı tanırım. O bakışın sonunda ya saksı devrilir, ya komşunun balkonu işgal edilir. Üç saniye sonra ayağa kalkmıştım. İçliğim hâlâ üzerimdeydi ama çorap giymeye […]

Bugün de sabah olmadı. Olmuyor artık. Sabah dediğin, çalışanın, işe gidenin, evde çocuk sesine uyananın kavramı. Benim sabahım, rüyamın bitip Ares’in kafama atladığı an. Gözümü açar açmaz Ares’in bıyıkları burnuma değdi. Gözlük takmadığım zamanlarda o bıyıkları alarm gibi kullanıyorum. Kalktım, doğrusu kalkar gibi yaptım. Bir bacağımla yorganı ittim, diğerini bulamadım. Ares çoktan mutfağa gitmişti. Mama […]

Sabah dediğime bakma, saat öğleni geçmiş. Ama perdeyi aralayınca içeriye dolan loş güneş ışığı, başka bir günden kalmış gibi. Sigara külüyle dolu küllüğün dibine gömülmüş bir kibrit çöpü, geceyi hatırlatıyor. Üzerimde babadan kalma yırtık bir içlik, ayağımda biri gri biri siyah olan terlikler. Ve yanımda, yatağın en kenarına yayılmış Ares. Ares, kötü kedi olarak bilinir […]